1937-1938 yıllarında yaşanan Dersim olaylarından bölgedeki birçok çocuk ailelerinden koparılıp, askerlerin yanına ‘yanaşma’ olarak verilmişti. Şimdi o günlerin mağdurları ailelerine ilişkin bir iz bulabilmek için Meclis’e gelecek.
ÖNDER YILMAZ / Ankara / Milliyet
TBMM Dilekçe Komisyonu bünyesinde oluşturulan Dersim Alt Komisyonu, 1937 - 1938 yıllarında yaşanan Dersim olaylarında ailelerinden koparılarak özellikle subay ailelerinin yanına “yanaşma” olarak verilen “Dersim’in kayıp kızları”nı Meclis’te ağırlayacak. 13 Haziran’da Dersim’in kayıp kızlarının ifadesine başvuracak olan Dersim Alt Komisyonu, kayıp kızların kanlı olaylar sırasında yaşadıklarını kayda geçirirken, izini kaybettikleri ailelerini bulmaları için ipucu arayışına girecek.
Dersim tanıkları
TBMM Dersim Alt Komisyonu, yaşanan kanlı olayları araştırırken, Dersim’in kayıp kızlarına ilişkin bir dizi belgeye ulaşmıştı. Özellikle subay ailelerine “evlatlık” olarak verilen ve yanaşma olarak muamele gören Dersim’in kayıp kızları, Meclis’ten ailelerini bulunmasını istemişti. Dersim’in Kayıp kızları yaşadıkları acıları komisyona gönderdikleri dilekçelerde anlatmıştı. Komisyon bu dilekçeleri işleme alarak, aralarında Fatma Yavuz, Halazur Geviş, Güldane Acar ile Dersim’in canlı tanıklarından Erdal Karakoç, Maksut Borucan’ın da yer aldığı 10’un üzerinde Dersimli’yi 13 Haziran Çarşamba günü Meclis’e davet etti.
Dersim olayları ve sonrasında yaşadıkları acı olayları anlatacak olan Dersim tanıkları, kaybolan ailelerinin izlerini bulabilmek için de Meclis’ten yardım isteyecek. Heyette Dersim olaylarında evlatlık verilen kızları konu alan “İki Tutam Saç-Dersim’in Kayıp Kızları” belgeselinin yapımcılarından Nezahat Gündoğan da yer alacak.
57 yıl gizledi
Komisyona daha önce bireysel olarak başvuran kayıp kızlardan Fatma Yavuz, Ermeni olduğunu 57 yıl çocuklarından gizlediğini, gerçek adını ise 78 yıl sonra öğrendiğini açıklamıştı. Henüz 5 yaşındayken ailesinden alınarak Konya’nın Beyşehir ilçesine sürgün edildiğini belirten Yavuz dilekçesinde yaşadıklarını şu sözlerle anlatmıştı:
“Önce bir albay beni yanına aldı. Onun tayini çıkınca nüfus müdürünün yanına verildim. Besleme olarak yanlarına alan ailem, beni çok döverdi. Hatta parmaklarım odunla yediğim sopalar yüzünden kırıktır.
Hiçbir doktora götürülmedim. Daha sonra başka bir aile beni yanına aldı. Orada da çok işkenceye maruz kaldım. 13 yaşımda iken 35 yaşında biriyle evlendirdiler. Aç susuz işkence dolu bir yaşantım vardı. Her şeyden önce çocuktum. Mutsuz yaşantı sonucu birkaç evlilik yaptım. Evsiz, işsiz hep sokakta bırakıldım. Çocuklarımı bu şartlarda büyüttüm.”
