Hafta sonuydu. Hafta başından beri yağan yağmurla, karışık kar durmuştu. Ayazlı gecenin gündüzünde, güneş sıcaklı günlere göz kırpıyordu. Beyaz örtünün içinde kıvrılarak akan Munzur, güneş ışınlarıyla ışıltılıydı. Parlaktı. Kıyısına dizilmiş beyaz giysili martılar, güneşleniyorlardı. Biraz ötede Munzur’a akan şehrin lağım kanalında, ördekler kanal içinde yerleri karıştırıyorlardı. Güneşe rağmen hava soğuktu.
Bir enkaz halinde duran, yangın sonrası iyice enkazlaşan, kışlanın meydanında, hareketlilik vardı. Kızlı, erkekli bir gurup, Seyit Rızaya doğru yönelmişlerdi. İçlerinde tanıdık hiç kimse yoktu. Üstelik çoğu sarışındı. Merakla yanlarına gittim. İçlerinde türbanlıda vardı. Hepsi yabancı dille İngilizce konuşuyorlardı. Seyit RIZA ile durmadan, değişik pozlarda tekrar tekrar hatıra, resmi çekiyorlardı. Parkın kenarındaki korkuluklardan acelesi yokmuş gibi ağır ağır akan Munzur’u üstündeki demir asma köprüleri seyrediyorlardı.
Esmer birine, yaklaşarak sordum. ‘Kimlersiniz, niçin buradasınız? Gülerek, ‘Tunceli Sanat Tiyatrosunun, düzenlediği projenin, BİN YILIN ÂŞIKLARIYIZ.’ dedi. Daha açıklık getirmesi için yüzüne baktım. ‘Polonya, Letonya, İspanyadan 21 genç Üniversiteliyi kültür alışverişi için misafir ettiğimiz, Dersimdeyiz.’ dedi. ‘Hedeflerinin bilinçli farklı kültürlere saygılı bir gençlik olduğunu ifade eden proje temsilcisi, ‘Amacımız, imkânları kısıtlı gençlerin kültürel öğrenme yoluyla, farklılıklara saygı demokrasi insan hakları gibi alanlarda, önyargısız hale gelmeleridir.’
Çarşamba gününe kadar şehrimizde kalacak, kendi ülkelerine ait aşk hikâyelerini tiyatro yolu ile anlatacak, yabancı ülkelerden gelen misafir gençlerin proje sorumlusu, Dersimde, umdukları ilgiyi göremediklerini, yalnız bırakıldıklarını, kısıtlı olanakları ile zorlandıklarını, her hangi bir kurumdan, her hangi bir, yardım alamadıklarını anlattı.
Üzüldüm. Bu kadar güzel bir projeyi gerçekleştirenleri, görmemezlikten gelmiş, yalnız bırakmışız. Umarım duyarlılıklarından şüphe etmediğim, ilimizin önde gelen yöneticileri, Sayın Valimiz, Belediye Başkanımız bize misafir gelmiş bu kültür elçilerimizi yalnız bırakmazlar.
****
Yabancı ülkelerden gelmiş, kültür elçileri Munzur’un üstündeki asma köprüden Munzur’u yakından seyretmek, sallanmak için oraya yönelirken bende, yolumun üstündeki HERGELEN, Meydanına yöneldim. Meydan da davullar zurnalar çalıyordu. Büyük bir şenlik olmalıydı. Yeraltı çarşısının üstünü, renk renk giysileri içinde kadınlar doldurmuştu. Çarşının üstü kışın ortasında renk renk çiçeklerin açtığı tarla gibiydi.
3 Mart günüydü. DÜNYA EMEKÇİ KADINLAR GÜNÜ, 8 Mart ta kutlanmaktaydı. 8 Mart hafta içine geleceğinden daha büyük bir katılımla kutlamak için, hafta sonuna öne alınmış olmalıydı.
Ülkemizde, 1921 yılından beri kutlanan DÜNYA EMEKÇİ KADINLAR GÜNÜ, 1970 yıllar sonrası kapalı alanlardan, sokaklara taşarak büyük bir katılım ve coşku ile kutlanmaya başlanmıştı.
Coşkulu halayların çekildiği meydanın arkasında, ŞİDDETE, TECAVÜZE, SAVAŞA, İŞSİZLİĞE, EŞİTSİZLİĞE karşı birleşelim pankartı asılıydı.
Meydandaki coşkuya, bu karda kışta Hakkâri’den gelmiş, Dersimli yakın bir aile dostumun kızları, olan Diyarbakır BDP milletvekili Aysel TUĞLUK’TA, katılmıştı. Yine bir kadın olan Belediye Başkanımız, hemcinsleriyle, halay çekiyordu.
Yaşanan savaşlardan, katliamlardan, şiddeten, eşitsizliklerden en büyük payı alan en kutsal değerlerimiz, analarımız olan kadınlar, günlerini büyük bir coşku ile kutluyorlardı. Hepsinin yüzlerinde büyük bir sevinç, kararlılık vardı.
Ellerindeki pankartlarla kararlı adımlarla yürüyen kadınlar, kararlı bir ifadeyle ‘YÜRÜYORUZ. BEDENİMİZ İÇİN, EŞİT, ÖZGÜR BİR DÜNYA İÇİN, ÇOCUKLARIMIZ ÖLMESİN İÇİN, yürüyoruz.
ÖFKELİYİZ. EŞİTSİZLİĞE, KATLİAMLARA, SAVAŞLARA, ÖFKELİYİZ BİZ’ diyorlardı.
Sloganlarını, gür bir sesle bütün dünya duysun diye,
Haykırıyorlardı.
