AYDINLIK GECEDE

   Geceler, karanlığın bir başka adıdır. Uykunun, rüyaların âlemidir karanlık geceler. Gündüz kadar gecelerde yaşamın vazgeçilmez bir parçasıdır. Güneşin doğmasını sabırsızlıkla bekleyenler gibi gecenin gelmesini sabırsızlıkla bekleyenlerde vardır. Geceler olmazsa gündüzler yaşamda anlam kazanmadığı gibi gündüzler olmasa da geceler yaşanır olmaz.
   Karanlık geceler de bir başka yakın görünür uzaklardaki yıldızlar. Karanlık gecelerde, dağlar, ormanlar, daha büyük, göğe uzamış bir başka görünürler. Bütün parlaklığı ile parlayan yıldızlar arasında herkes kendi yıldızını arar. Karanlık gecelerde, kayan her yıldız, bir yaşamın kaydığına, ölüme yorumlanır.
   Aydınlık, mehtaplı geceler, gizemli gecelerdir. Duygunun taştığı, yoğunlaştığı gecelerdir. Şiir yazanlara ilham veren gecelerdir. Aşkların, sevgilerin paylaşıldığı, romantik gecelerdir. Yıldızlar karanlık gecelerdeki gibi sarkmaz. Yanıp sönerek parlamazlar. Uzaklarda sönüktürler. Karanlığın üstünü mehtabın yorganı örtmüştür. Akarsularda, mehtabın gizemli beyaz ışıkları adeta oynaşır. Gösteri yaparlar. Mehtabın oluşturduğu gölgeler geceye ayrı bir gizem ayrı bir renk katarlar.
    Mehtabın büyülediği gecede yürüdüm. Gece serindi. Gecenin serinliği Sonbaharın geldiğinin işaretiydi. Üstüme kazak almıştım. Her gece yürüdüğüm yol bir başka yol gibiydi. Şaşkındım. Gecenin 22.00 sinde her gece dolu olan yol bomboştu. Trafik yoğunluğundan yayalarla zaman, zaman çarpışarak yürüdüğümüz kaldırım da, oto yolu gibi bon boştu. Dar kaldırımda yürümeye gerek kalmamıştı. Otoyolunda elimi kolumu sallayarak özgürce korkusuzca yürüyordum. Yaya trafiği durduğu gibi Oto trafiği de durmuştu. Gecenin sessizliğine şehrin sessizliği de çökmüştü. Açık çay bahçelerinde bütün yaz susmayan davul sesleri, müzik, susmuştu. Özleyip gelenler, sokakları dolduranlar, yoktu.
    Çevresindeki sessizliğe bir anlam veremeyen MUNZUR, gecenin sessizliğini bozan şarkılarını söyleyerek akmaya devam ediyordu. MUNZUR’UN şarkılarına eşlik eden gece böcekleri soluklanmadan çalıp söylüyorlardı. Gökyüzü, bulanık aydınlıktı. Karanlık gecelerde, yakında parlayan yıldızlar uzaklaşmış. Sönüktüler.
    Mehtabın büyülediği gece büyülemişti. Rüyada gibiydim. Uyumadan, uykuya dalmıştım, rüya görüyordum. Geçmiş günlerin mehtaplı gecelerinde harman vuruyor, bostan bekliyor. Mehtabın aydınlığında yapılan düğün töreninde halaylar çekiyordum.
   MUNZUR’UN öte yakasında havlayan köpek, daldığım rüyadan uyandırmıştı, beni. Bon boş yürüdüğüm yol, KIŞLA Meydanına çıkmıştı. Gündüz ziyaretçisi seveni çok olan SEYİT RIZA yalnızdı. Çimenlerin üzerine uzanmış yatan parkın daimi bekçileri köpeklerde yalnızlıktan uyumuşlardı.
   Şehrin en yüksek binası Yıldızlı ŞAROĞLU Otelinin terasında Tunceli’nin eşsiz mehtaplı gecesini seyredenler vardı.
   Mehtabın, büyük bir lamba gibi aydınlattığı gecede,
  Gece, karanlıktı.