En büyük aşk, iki insan arasındaki büyük sevgi değildir. Aşkın simgeleri, LEYLA MECNUN, bir birlerine kavuşamadıkları için, birbirilerinin sevgisine doyamadıkları için, simge oldular. aşkları, dillere destan oldu. Aşklar, doyuma ulaştığında, biter. Unutulur.
En büyük aşk doğa aşkıdır. Doyuma ulaşıp, bitmez. O bir sevdadır. Ömür boyu sürer. Ona âşık olmayan, onu sevmeyen, insanlar, bütün canlılar, çok azdır. Hatta yoktur. O büyük aşk, Doğa, İnsanın, yaşamın, can suyudur. Bütün canlıların, can suyudur. Her yer onun, evidir. .Bahçesidir. O kadar çok zengindir ki. Serveti, rakamlarla, ölçülemez.
Aşığım onun zenginliğine. Bu yazıya, başladığımda, köyden haber almıştım. Yaban Domuzları bağa girmişlerdi. Gidip bağa girmelerini önleyecek tedbirleri almam gerekiyordu. Yoksa bağı, harap ederlerdi. Gittim. Her zaman olduğu gibi onun, doğanın, zenginliğinin, içine düştüm. Yuvaları, evin yanı başında olan, Karıncalar, her zamanki gibi ha bira koşuşturuyorlardı. Taşıyorlardı. Kuşlar, kargalar, dilleriyle konuşup, şarkı söylüyorlardı. Leylekler, bağdaki yuvalarında, yavruları ile birlikte, uzun yolculuğa çıkmanın hazırlığını yapıyorlardı. Yavruları, uçuş antrenmanları, yapıyorlardı. Renk, renk, kelebekler, arılar, uçuşup, uçuşup, çiçekten, çiçeğe konuyorlardı.
. Yıllardır, bağda, eski yuvasında görmek istediğim, göremediğim için çok özlediğim, SİYAH YILAN, önümde akıp gidiyordu. Sevincimden çığlık atıp, hazine bulmuş gibi sevindim. O bağın zenginliği, süsüydü. Evine, yuvasına, dönmüştü. Gözden kayboluncaya kadar, özlemle seyrettim.
Meyve ağaçları ile örtülü yemyeşil doğa halısının, üstünden, bağımızın önüne kadar uzanan, Keban baraj canavarını, seyrettim.. Kıyısında ki, öğretmenlik yaptığım köyleri,seyrettim. Baraj canavarı işgal etmeden önceki yıllarda, ormanlarla, tarım alanlarıyla kaplı, binlerce, hatta milyonlarca canlının, ikamet ettiği, oturduğu, yaşadığı, nehrin iki yakasındaki ovayı, vadiyi, köyleri, görmüş gibi, seyrettim. Dinamitle katliam yapıp, balık avladığımız, günleri hatırlayıp, üzüldüm. Utandım. Köylere, köylülere, geçmiş günlere, el salladım.
Geçmiş gençlik yıllarımızda,, bu büyük aşkın,farkına,kıymetine yeterince varamamıştık.DERSİM Halkının kutsal saydığı dağ keçilerinin,DERSİM Doğasının süsü zenginliği,kınalı kekliklerin, katledilmesine,katılmıştık.Seyirci kalmıştık.Suça, ortak olmuştuk. O yıllarda, toplumsal olarak ta, Büyük aşkımıza, doğamıza, sahip çıkamamıştık. Başka illerden gelip, doğamızı katledenlere, seyirci kalmıştık.
Toplum bilinci, kültürü arttıkça, doğaya olan aşk, sevgi, arttı. Eskisi gibi doğa katliamlarına, izin verilmediği gibi, katliam sevdalıları da giderek azaldı. Doğayı korumakla görevli devlet kurumları da, eskisi gibi seyirci kalmadılar. Görevlerini yaparak doğayı koruma altına aldılar.
İstanbul’dan, bir misafirim festival için gelmişti. Tunceli’nin güzelliklerini gezmişti. Görmüştü. İçtenlikle anlattı.’Dünyada coğrafyası ile de ünlü, 9 ülkeyi gezmiştim. İçtenliğimle söylüyorum. bu kadar güzel doğası, olan bir yer, memleket, görmemiştim.’Diyordu.
Bu kadar güzel, doğamızın, kıymetini değerini anlamamış, kirletmeye, çalışan bencil, sorumsuz, insanlarımız ne yazık ki hala çoktur. Doğamızın, ana can damarı olan iki nehrimizin, harika sahillerinde, kafeterya, lokanta türü işletmeler, kuranlar, bize anlatılanlara, göre pisliklerini, artıklarını, doğamıza, can veren nehirlerimize, akarsularımıza, akıtmakta imişler. Doğamızı, nehirlerimizi korumakla görevli devlet kurumları, zaman kaybetmeden bu sorumsuzları, tespit edip gerekli işlemleri yapmalıdırlar.
Nehirlerimizin kıyısında, piknik yapanların, doğamızı, kirletmemeleri, artıklarını, doğamızda, bırakmamaları için, gerekli uyarıları, girişlere, dikeceğimiz asacağımız, levhalarla, duyurularla, duyurmalıyız.
Bu bitmeyen BÜYÜK AŞKIMIZI, hep birlikte korumalıyız.
