Gazete yerime yakından tanıdığım iki genç kız girdi. İkisinindi yüzlerinde güller açmıştı. Çok mutlu, sevinçliydiler. Yaşadıkları sorunları biliyordum. Sorunlarının çözümünü bende merakla takip ediyordum. Sorunları çözülmüş olmalıdırlar ki bu kadar mutlu sevinçliydiler.’ Yoksa o iş tamamı? ‘Dedim. İkisi birden, heyecanla, gülerek ’evet, ise alındık, İşe başladık. Çalışıyoruz. Dediler. Bende çok sevinmiştim. Beklediğim güzel bir haberdi. Kendilerini kutladım. Hayırlı olmasını diledim. Bunları bu kadar sevindiren, çalışacakları tekstil fabrikasının sahibi Selçuk BOZKURT TA, O nu Tunceli’ye davet edip getiren, Tunceli için çok önemli olan bu tesisisin, kurulmasını sağlayan, Eski Valimiz, Tuncay SONEL’E, teşekkür ettim. ‘İyi ki varlardı .’Dedim.
Yoksul dar gelirli bir ailenin çocuklarıydı. İş sahibi olmuşlardı. Ailelerine destek olacaklardı. Kendilerine yeni bir dünya kuracaklardı. Geleceğinin planlarını yapacaklardı. Artık çalıştıkları bir işleri vardı. Sosyal sigortalı olmuşlardı. Sağlık hizmetlerinden ücretsiz yararlanacaklardı.
Eski Valimiz, Tuncay SONEL’İN, davet edip getirdiği, her türlü desteği sağladıkları iki tekstilci iş adamalarından biri, Panda mi gerekçesi ile Tunceli’de kurduğu iş yerini kapatırken, kızlarımızın yüzünü güldüren SELÇUK BOZKURT adlı iş adamımız, Tuncel’inin, ilk tekstil atölyesi, küçük fabrikasını, ekmek kapısını kapatmadı. Çalıştırdığı, 170 ekmek kapısına, İş Kur Müdürlüğünün, mesleki eğitim kapsamında, sağladığı, SSK primlerini yatırarak destek olduğu,35 kişiye, ekmek kapısını aralayarak, ekmek kapısını,200 üstüne çıkardı.
Çalışanların,% 90 nının, bayanların olması, Tunceli halkına yakışır bir resimdi. Büyük çoğunluğu Liseyi bitirmiş, imkânsızlıkları nedeniyle üniversite, eğitimini yapamamış dar gelirli ailelerin çocuklarıydı. İçlerinde, üniversite diploması olanlar, çoluk çocuk sahibi, bir aileyi geçindirme yükünü omuzlamış olanlarda vardı.
Tunceli tarihinde il kez bu kadar insana, ekmek kapısı açılmıştı. İlk kez bu kadar insan, iş sahibi olmuştu. İş kapımız, küçük fabrikamızı, geçen yıl, Pandamı öncesi ziyaret etmiştim. Makinaların başında, gülen yüzler, tanıdık yüzlerdi. Onların sevinci, bana da yansımıştı. İlk kez ilimizde 200 e, yakın işçi çalıştıran küçük bir fabrikadaydım. Sahibine hayranlıkla bakıyor, gönlümce teşekkür ediyordum. Yıllarca kurduğum bir hayaldi. Gerçek olmuştu.
DERSİM tarihinde, devlet tarafından kurulan ilk fabrika, Yem fabrikasıydı. Fabrikasız bir ilde fabrika kurulmuştu. Köylünün ihtiyacı olan yemi sağlayacaktı. Tunceli köylüsü, gidip başka illerde yem aramayacaktı. İşsiz insanlara, iş kapısı, ekmek kapısı olacaktı. Tunceli Halkının sevinci büyüktü. O büyük sevinçle çalışır durumdaki fabrikayı, gidip gezmiştim. Uzun sürmedi. Haber aldık ki, fabrika, ilin en büyük iş adamına satılmıştı. Bir kaç sene çalıştıran iş adamı, fabrikayı kapatmıştı.
Aynı şekilde kurulan Tunceli halkını sevindiren SÜT Fabrikası da, köylünün sütünü, değerlendiremeden, kısa zamanda, devlet tarafından, aynı akıbete uğramıştı. Saltığa çıkarılmıştı. Onu da yine ilin büyük iş adamı almıştı. Şu anda arsa olarak dikilecek apartmanları bekliyor. Süt Fabrikamızda, kısa sürede tarihe karışmıştı. Tunceli eski fabrikasız kimliğine tekrar dönmüştü. Artık ilimizde istihdam sağlayacak, ekmek kapısı olacak, bir fabrikamız yoktu.
Yeni kurulmuş, tekstil fabrikamız, yeniden halkın umudu olmuştu. Bütün dünyayı kasıp kavuran PANDEMİ sürecinde, kısa bir aralıktan sonra çalışmalarını sürdüren küçük fabrikanın, giderek üretimini artıracağı, birçok insana, kapılarını açacağı umudu, beklentisi olmuştu.
Yüzleri güldüren birçok aileye ekmek kapısı olan tesisin kurulmasında, ihtiyacı olan elamanların temininde, SSK prim desteği sağlayan, İŞ KUR Müdürlüğünün, bu başarı da büyük payı olmuştu. Kendilerini aradım.2021 Yılı için yapacakları çalışmaları, merak ettiğimi, istihdam için müjdeli haberlerini, beklediğimi söyledim. ‘Henüz müjdeli bir haberimiz yok. İstihdam sağlayacak tesislerin kurulması, faaliyete geçmesi halinde, her türlü desteği sağlayacağız. Tesislerin alacakları işçilerin belli bir süre SSK primlerini yatırarak desteklerimizi sürdüreceğiz. Panda mi nedeniyle geçici süre işe gidemeyen 350 çalışana, kısa çalışma desteğimizi sürdürmekteyiz. Dediler.
İşsizlik, insanın yaşadığı en ağır cezadır. Bunu ancak yaşayanlar bilir. Liseyi bitirdiğim yıllarda, girdiğim üniversite sınavlarında istediğim bölümleri, kazanamadığımdan, aileme yük olmadan çalışacağım bir iş aramıştım. Günlerce onun peşinden koşmuş. Çalmadığım kapı kalmamıştı. İşsiz kaldığım o günler, yaşamımda unutamadığım, günlerden biri olmuştu.
Şimdilerde ülkemizde, özel olarak ilimizde, işsizlik, yaşanan en büyük sorunların başında gelmektedir. Üniversiteyi, hatta birkaç tane üniversiteyi bitirmiş yığından gençler, işsiz, ailenin verdiği birkaç kuruşla yaşamaya tutunmaktadırlar. Adıyaman’da açılmış 9 temizlik iş kadrosu için 5700 kişi başvurmuş. İçlerinde 1000 kişinin üstünde Üniversite diploması olanlar varmış.
Geçenlerde, rahmetli İş adamımız, Celal YAŞARIN, amcası oğlu, Namık YAŞAR, Eğitimini yurt dışında yapmış yüksek mühendis. Türkiye, Almanya’da ekmek üreten iki şirketin yöneticisi, İstanbul, İzmir, Ankara’da, KARMEZ, UNİK gibi ünlü markalı, fabrikalar, kurmuş, ünlü bir iş adamı. Tunceli’de, kendi ilinde de, TUVAGO ünlü markalı organik tarım ürünlerinin, paketlenmesini, yapacak bir tesis kurmak isteyen Tuncelili, iş adamı, bir hemşerimiz, gazete yerime gelmişti. Yüzleri güldürecek, sevindirici bir haberi de ondan almıştım. O da istihdam sağlayacak, üretim yapacak köylümüzün ürünlerini değerlendirecek, bir PAKETLEME Tesisi kuracakmış. Çalışmalara başlamış. Kısa sürede hizmete girmesi için gerekli çalışmaları sürdürüyormuş. Köylünün ürettiği, kuruttuğu, organik ürünleri, köylüden satın alıp paketleyerek, satışa sunacakmış. Fazlasını da yurt dışında pazarlayarak, ilimizin, ünlü organik ürünlerimizi tanıtmış olacakmış. Bununla köylümüze, destek olacağı gibi, işsizlerimize ekmek kapısı olacak, ilimizi, ilimizin ünlü organik ürünlerini, dünya, âleme tanıtmış olacaktır.
Gülen yüzler çoğaldıkça, önemli bir sorunumuz çözülmüş olacaktır.
