Bu sıralar gene Dersim’e gittim. Vilayet’te ancak iki gece kalabildim. Hozat’a gitmem gerekiyordu.
Vilayet- Hozat arası çalışan minibüs bizi, Hozat’a iyi bir yağmur altında götürdü.
Hozat, tarihi konumu itibarıyla öteki ilçelerimizden farklıdır. Osmanlı döneminin “ Sancak” ve “Vilayet”lerinden biridir.
Hozat, farklılığını uzun zaman sürdürmüş bir yer. Hozatlı erkekler, genellikle, “fötr” şapka, kadınlar ise; oraya özgü bir “ şalvar” giyerlerdi. Galiba şalvar, hala giyilen bir giysi…
Bu “özel” ilçemize varır varmaz, Güzel Hoca’yı aradım.
Sayın Güzel Doğan, bir emekli öğretmendir. Hısımlığımız var. Emeklilik yaşayan biri değil. C.H.P’den Belediye Başkanlığı yaptı. İlçe Başkanlığı da var.
Arıcılık Güzel Başkanın eski işi. Halen sürdürüyor.
Hozat’ta kalacağım yer belliydi. “Seçkin” bir otelden söz edilmişti.
Güzel Bey, beni otel sahibinin marketine götürdü. Bu market bildiğimiz marketlerden değildi. Adlarını bilmediğim her türlü malzemenin bulunduğu bir marketti. YAPI MARKET adını taşıyordu. Öyle doluydu ki, insanın bildiği bir malzemeyi bile bulması galiba, zordu…
O nedenle olacak ki, Sayın Hakkı Balık, kendisine ancak bir masa yeri ayırabilmişti. Gene de iki üç kişi oturabiliyordu…
Çay içtik, sohbet ettik, akşam olmuştu. Hakkı Beyin öncülüğünde ben ve Güzel Başkan otele gittik. Otele “şifreyle” girilebiliyordu. Adı “Borcan Otel”dir. Adını “Boruçlular” aşiretinden alıyordu. Sayın Hakkı Balık, Boruçlu’dur.
Otelin tüm odaları “ bir artı bir” dairelerden farksız. Üstelik döşeli. Masa, koltuk, kanepe, halı, buzdolabı, çamaşır makinesi ve ocak gibi demirbaşları var.
Otel altı kat. Teras katı konferans salonu gibi. Orada çok geniş bir alanı seyredebiliyorsunuz. Bu zevki, oda balkonlarında da yaşayabiliyorsunuz…
“Derman” İlçenin tek eczanesi. Hakkı Bey, eczaneyi, birkaç yıl süren bir mücadeleden sonra açabilmiş.
Hozat küçük bir ilçe ama Sayın Hakkı Balık’ın, yatırımlarıyla orayı “büyük” bir yer haline getirdiğini düşünüyorum.
Başka söyleyeceklerim var:
Hozat’ta kaldığım iki günü otel ile market arasında geçirmedim. Güzel Başkan beni Müslüm Bulut’un lokantasıyla, Şimşeklerin kafesine de götürdü.
Bulut Lokantası küçük bir yerdi. İlginç bir yerdi. Temizliği ve düzeni bir çeşit aydınlık oluşturuyordu. Masa örtüleri pırıl pırıldı.
Ortada “ Müslüm” diye biri yoktu. “Patroniçe” bir Hanım’dı, gene hanım çalışanları vardı.
O nedenle yemekleri, ev yemeği değil, ziyafet yemekleriydi…
Ve Patroniçenin önlüğünü çemberleyen altın rengindeki şerit lokantanın bir başka havasıydı…
Biliyorum; Hozat’lı hanımlar çok marifetli…
Şimşek’lerin kafe’si iki katlı. Birinci katına erkekler, ikinci katı ise bayanlara hizmet veriliyor. İki kat da ferah…
Kafe’nin bir özelliği var: Taban ve tavanları “ahşap”. Bu bir ayrıcalıktır… İnsanın rahat vakit geçirebileceği bir yer. Toplantılara da müsait bir yer…
Çaylar da tazedir…
Hozat’tan “misafir” olarak ayrıldım. Hakkı Bey’le, Güzel Hoca bana hiç para harcatmadılar. Kendilerine en iyi dileklerimi gönderiyor ve selam olsun Hozat’lılara diyorum.
RIZA CAN
